2 Μαΐ 2007

ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ

Μεγάλος Διαγωνισμός

για το Χειρότερο Αφεντικό στη Θεσσαλονίκη !


Εδω μπορείτε να δημοσιεύσετε την προσωπική σας ιστορία από μια παρατυπία,
έναν εκφοβισμό, ένα σκηνικό που έχει συμβεί στο χώρο εργασίας σας και που
σας οδήγησε είτε να τα «σπάσετε» με το αφεντικό είτε να υποχωρήσετε για να
μην ακολουθήσουν χειρότερα.

Επίσης μπορείτε να στείλετε ιστορίες για το τι σημαίνει εντατική δουλειά,
πως τα αφεντικά ζητάνε όλο και περισσότερα κτλ. Τέλος πάντων, οι ιστορίες
αυτές θα δημοσιεύονται και ο καθένας στην πορεία του χρόνου θα μπορεί
να ψηφίσει τη «χειρότερη».


Στα τέλη Μάη θα βραβεύσουμε το χειρότερο αφεντικό και που ξέρετε
ίσως κάνουμε μια διαδήλωσή που θα πάει μια βόλτα από την επιχείρησή
του για να τον/την χαιρετίσει !

ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2007






































































































































































ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ 2007

  • Τέρμα πιο οι αυταπάτες, οργάνωση κι αγώνας με τις δικές μας πλάτες.

  • Δεν θέλουμε ανεργία, δεν θέλουμε δουλειά, θέλουμε να ζήσουμε χωρίς αφεντικά.

  • Ελαστικά ωράρια και μαύρη εργασία, να πια είναι η τρομοκρατία.

  • Το επίδομα ανεργίας είναι υπερβολή, μήπως να του κάνετε καμιά περικοπή!

  • Καλύτερα μίας ώρας χωρίς αφεντικά, παρά 40 χρόνια στην μισθωτή σκλαβιά.

  • 8 ώρες κατανάλωση, 8 ώρες εργασία, έτσι επιβάλλεται η κάθε εξουσία.

  • Το σώμα θέλουν λάστιχο και το μυαλό καμένο, αυτό εδώ το σύστημα σε θέλει σκλαβωμένο.

  • Είμαστε η γενιά των επισφαλών, της μαύρης εργασίας των ηρεμιστικών.

  • Η επισφάλεια είναι μονάχα η αφορμή, ενάντια σ’ένα σύστημα που κλέβει την ζωή.


GRAPHICS ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2007













η κάρτα ανεργίας που κολλήθηκε στον ΟΑΕΔ (στη Δωδεκανήσου) κατά τη διάρκεια της πορείας

ΜΙΑ ΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ ΣΤΟΝ ΟΑΕΔ

Μια στάση και δράση στον ΟΑΕΔ

Κατά τη διάρκεια της πορείας θέλουμε να κάνουμε μια δράση στον ΟΑΕΔ και να κολλήσουμε κάποιες αφίσες στη βιτρίνα του.

Σκεφτόμαστε να το κάνουμε αυτό, όχι τόσο για να θίξουμε το ζήτημα της υψηλής ανεργίας (άλλωστε με εξευτελιστικές συνθήκες βρίσκεις αργά ή γρήγορα μια δουλειά), αλλά το γεγονός πως ο ΟΑΕΔ προσπαθεί να διαχειριστεί και να κάνει πιο παραγωγική (για τα αφεντικά) την περίοδο που είμαστε «εκτός εργασίας». Πως;

Þ Μας θέλει πιο καταρτισμένους-πιο παραγωγικούς όταν ξαναδουλέψουμε. Aυτό το συνδυάζει προσφέροντας στους εργοδότες άφθονες επιχορηγήσεις για να προσλαμβάνουν κόσμο σε «μαθητείες». Κόσμος που «καταρτίζεται» για ψίχουλα, που οι εργοδότες τον διώχνουν σύντομα, απλά για να…προσλάβουν έναν άλλο και να πάρουν ξανά επιχορήγηση!

Þ Με το ποσό του επιδόματος ανεργίας, τη διάρκεια χορήγησης του αλλά και τα «προ-απαιτούμενα» (ένσημα κτλ) που χρειάζονται για να το πάρουμε, ρυθμίζει το πότε περίπου θα εξαναγκαστούμε να επιστρέψουμε στη δουλειά, πόσο εξαθλιωμένοι και πιο πειθαρχημένοι θα είμαστε.

Þ Ακόμα σήμερα, ο ΟΑΕΔ θέλει να μάθουμε να είμαστε πιο προσωρινοί, πιο ευέλικτοι π.χ. σκεφτείτε τους εργαζόμενους στα προγράμματα STAGE. Παίζει ρόλο δηλαδή στην εδραίωση της φιγούρας του επισφαλή.

Þ Τέλος, με τον τρόπο που αντιμετωπίζει τους ανέργους, ενδιαφέρεται να μας εδραιώσει την ιδέα ότι είμαστε «μόνοι», πως η ανεργία είναι «προσωπική ατυχία», πως δεν είμαστε κάποιο συλλογικό υποκείμενο.

Εν ολίγης, θεωρούμε πως ο ΟΑΕΔ δεν ενδιαφέρεται για τις πραγματικές μας ανάγκες, δεν ασκεί «κοινωνική πολιτική» όπως συχνά λέγεται, αλλά νοιάζεται μόνο για το πώς θα γίνουμε πιο αξιοποιήσιμοι από τους εργοδότες.

Ο ΟΑΕΔ είναι ένας ακόμα «κρίκος» στον κύκλο της επισφάλειας που βιώνουμε: ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟΝ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΜΕ!


AUDIO SPOTS ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2007

SPOT NO1

SPOT NO2

SPOT NO3

SPOT NO4

16 Απρ 2007

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 17.00 ΣΤΗΝ ΚΑΜΑΡΑ



10 Απρ 2007

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 007

Αυτή η πρωτομαγιά πρέπει να γίνει δική μας…

Ποιοι και ποιες είμαστε;

Είμαστε η πρώτη γενιά που, όπως λέγεται τελευταία, «θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη».

Είμαστε τα πειραματόζωα των νέων ευέλικτων εργασιακών σχέσεων.

Είμαστε αυτοί και αυτές που η αβεβαιότητα και το άγχος για την αυριανή μέρα όλο και εντείνονται.

Είμαστε αυτοί και αυτές που ο λίγος ελεύθερος χρόνος που μας απομένει, πρέπει να θυσιαστεί στο βωμό της εκτόνωσης αντί της δημιουργίας ουσιαστικών καθημερινών σχέσεων. Γιατί όλα πια είναι στον αέρα, όλα τρέχουν στους ρυθμούς της αγοράς, της κερδοσκοπίας των επιχειρήσεων και των εργοδοτών. Αυτών δηλαδή για τους οποίους τελικά ξοδεύουμε όσα μας ανήκουν- το χρόνο μας, την ενέργεια μας, τη ζωή μας.

Αυτοί είναι που προωθούν τις ορισμένου χρόνου συμβάσεις, αυτοί επιδιώκουν την συνεχή υποτίμηση της εργασίας μας με παρατυπίες, ανασφάλιστη εργασία, απλήρωτες υπερωρίες, απολύσεις για ψύλλου πήδημα, απαγόρευση της συλλογικής διεκδίκησης με εκφοβισμούς κτλ. Αυτά και άλλα πολλά που ήδη συμβαίνουν και τα ξέρουμε, και τα ξέρετε, σύντομα θα θεσμοθετηθούν και επίσημα και θα το ονομάσουν -ήδη το ονομάζουν- «νέες εργασιακές σχέσεις».

Από την άλλη, βέβαια, εμείς είμαστε και αυτοί που αφήνουμε ως τώρα τη διαχείριση των ζητημάτων γύρω από τις ζωές μας σε άλλους. Σε πολιτικούς, κόμματα, εργατοπατέρες κτλ. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για το μέλλον μας, που αντί να παλεύουμε για κάτι καλύτερο, αντί να συγκρουόμαστε με ό,τι μας καταπιέζει, επιλέγουμε τον μονόδρομο της «ατομικότητας»: το να κοιτάς δηλαδή την πάρτη σου.

Δεν είμαστε υπερβολικοί. Ξέρουμε καλά πως η ζωή είναι γεμάτη απαιτήσεις. Πολλές από τις οποίες μάλιστα μας έχουν παρουσιαστεί ως κοινωνικά αναγκαίες. Μερικές φορές νιώθουμε ότι δεν είμαστε ικανοί για τίποτα, πως τίποτα δεν είναι εύκολο, από την κάθε σκατοδουλειά μέχρι την πιο στοιχειώδη ανθρώπινη επαφή. Πως τα πάντα απαιτούν κόπο και όλα είναι σαν να γίνονται για κάποιον άλλο. Οι επιθυμίες μας μοιάζουν τελείως αποκομμένες από τις πράξεις μας και όλα φαίνεται να επαναλαμβάνονται από την αρχή. Μια προσπάθεια χωρίς περιεχόμενο, ένας φαύλος κύκλος: Δουλειά. Σπίτι. Τηλεόραση ή DVD. Μπαρ το Σαββατοκύριακο. Αμήχανα γέλια. Μοναξιά.

Ξέρουμε καλά πως οι πραγματικές σχέσεις θέλουν χώρο και χρόνο. Αλλά αυτά δεν υπάρχουν σήμερα, δεν γίνεται να υπάρξουν, ο χώρος και ο χρόνος δεν μπορεί να υπάρξει όταν είμαστε στο τρέξιμο όλη μέρα, στην προσπάθεια να διαχειριστούμε το παρόν και το μέλλον. (Ένα μέλλον που πάει που; Στην δουλειά με αξία; Στο πτυχίο; Στο διδακτορικό; Στην μονιμότητα; Για ποια εξασφάλιση τρέχουμε και δεν φτάνουμε τελικά;)

Και καθώς ο χρόνος περνάει εμείς προσπαθούμε να «εξοπλιστούμε» για να μην μείνουμε πίσω.

Ώρες ώρες έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε ακίνητοι, καθηλωμένοι, πως όλοι μας προσπερνούν. Μαζεύουμε χαρτιά για να γεμίσουμε το άσπρο φόντο από ένα υπερπολύτιμο χαρτι: το βιο-γραφικό. Τρέχουμε από ΟΑΕΔ σε ΟΑΕΔ, παρακαλάμε τον καθένα για μία δουλειά, για ο,τιδήποτε. Ταπείνωση. Αναξιοπρέπεια. Ματαίωση ονείρων.

(άραγε που βρίσκεται η ευτυχία σε όλα αυτά; Στα εκατομμύρια κουτιά αντικαταθλιπτικών που πωλούνται κάθε μήνα;)

Βυθισμένοι λοιπόν σε αυτά τα πραγματικά προβλήματα μας, αλλά και συχνά απορροφημένοι από την κουλτούρα της κατανάλωσης και την προπαγάνδα των ΜΜΕ, αδυνατούμε να δούμε πως εμείς είμαστε η δύναμη που κινεί αυτόν τον κόσμο. Αδυνατούμε να αντιληφθούμε πως η δύναμη του καπιταλισμού πηγάζει από τη δική μας εργασία, τις δικές μας σκέψεις και επιθυμίες. Πως αυτό το τερατώδες σύστημα, που παράγει βία, πολέμους, καταστροφή της φύσης και των ανθρώπων, βασίζεται στις δικές μας πλάτες. Αδυνατούμε να αντιληφθούμε πως αν ενωθούμε γύρω από κοινούς σκοπούς και αγώνες για ένα κοινό όραμα, τα πράγματα ίσως θα μπορούσαν να είναι καλύτερα για όλους μας.

Ναι λοιπόν, είμαστε η γενιά της αβεβαιότητας, της επισφάλούς εργασίας, της δια βίου εκπαίδευσης, του συνεχούς τρεξίματος. Είμαστε άνεργοι, «μαύροι» εργαζόμενοι, φοιτητές που εργάζονται, φοιτητές χωρίς αυταπάτες για τα πτυχία τους, συνεχώς καταρτιζόμενοι, συνεχώς εξαρτημένοι από την οικογένεια, είμαστε συμβασιούχοι, είμαστε αγχωμένοι και είμαστε πια πολλοί!

Νιώθουμε πως ήρθε η ώρα να συναντηθούμε και να δούμε ποιοι τελικά είμαστε. Τι μας ενώνει, τι μας προβληματίζει, πως μπορούμε να αντισταθούμε σε αυτό που έρχεται αλλά και σε αυτό που ήδη υπάρχει. Να μιλήσουμε επιτέλους για τις ζωές μας.

Αυτή η πρωτομαγιά ας γίνει λοιπόν δική μας. Όχι των φορέων, ούτε των πουλημένων συνδικαλιστών και των κομμάτων. Δεν πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε κάποιον να μιλάει για εμάς χωρίς εμάς. Πρέπει ό,τι κάνουμε να το κάνουμε από την βάση, να μπορεί ο καθένας και η καθεμιά μας να εκφράζεται και η γνώμη μας να μετράει.

Ας βρεθούμε λοιπόν ο ένας μπροστά στον άλλο και να δούμε από κοινού πως μπορούμε να παλέψουμε.

Ας κάνουμε το πρώτο βήμα, ας απεργήσουμε και ας κατέβουμε όλοι και όλες αρχικά σε μια κοινή διαδήλωση, σε μια δική μας πρωτομαγιά!

Ραντεβού την Τρίτη 1 Μάη στην Καμάρα, στις 17.00