10 Απρ 2007

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 007

Αυτή η πρωτομαγιά πρέπει να γίνει δική μας…

Ποιοι και ποιες είμαστε;

Είμαστε η πρώτη γενιά που, όπως λέγεται τελευταία, «θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη».

Είμαστε τα πειραματόζωα των νέων ευέλικτων εργασιακών σχέσεων.

Είμαστε αυτοί και αυτές που η αβεβαιότητα και το άγχος για την αυριανή μέρα όλο και εντείνονται.

Είμαστε αυτοί και αυτές που ο λίγος ελεύθερος χρόνος που μας απομένει, πρέπει να θυσιαστεί στο βωμό της εκτόνωσης αντί της δημιουργίας ουσιαστικών καθημερινών σχέσεων. Γιατί όλα πια είναι στον αέρα, όλα τρέχουν στους ρυθμούς της αγοράς, της κερδοσκοπίας των επιχειρήσεων και των εργοδοτών. Αυτών δηλαδή για τους οποίους τελικά ξοδεύουμε όσα μας ανήκουν- το χρόνο μας, την ενέργεια μας, τη ζωή μας.

Αυτοί είναι που προωθούν τις ορισμένου χρόνου συμβάσεις, αυτοί επιδιώκουν την συνεχή υποτίμηση της εργασίας μας με παρατυπίες, ανασφάλιστη εργασία, απλήρωτες υπερωρίες, απολύσεις για ψύλλου πήδημα, απαγόρευση της συλλογικής διεκδίκησης με εκφοβισμούς κτλ. Αυτά και άλλα πολλά που ήδη συμβαίνουν και τα ξέρουμε, και τα ξέρετε, σύντομα θα θεσμοθετηθούν και επίσημα και θα το ονομάσουν -ήδη το ονομάζουν- «νέες εργασιακές σχέσεις».

Από την άλλη, βέβαια, εμείς είμαστε και αυτοί που αφήνουμε ως τώρα τη διαχείριση των ζητημάτων γύρω από τις ζωές μας σε άλλους. Σε πολιτικούς, κόμματα, εργατοπατέρες κτλ. Εμείς είμαστε υπεύθυνοι για το μέλλον μας, που αντί να παλεύουμε για κάτι καλύτερο, αντί να συγκρουόμαστε με ό,τι μας καταπιέζει, επιλέγουμε τον μονόδρομο της «ατομικότητας»: το να κοιτάς δηλαδή την πάρτη σου.

Δεν είμαστε υπερβολικοί. Ξέρουμε καλά πως η ζωή είναι γεμάτη απαιτήσεις. Πολλές από τις οποίες μάλιστα μας έχουν παρουσιαστεί ως κοινωνικά αναγκαίες. Μερικές φορές νιώθουμε ότι δεν είμαστε ικανοί για τίποτα, πως τίποτα δεν είναι εύκολο, από την κάθε σκατοδουλειά μέχρι την πιο στοιχειώδη ανθρώπινη επαφή. Πως τα πάντα απαιτούν κόπο και όλα είναι σαν να γίνονται για κάποιον άλλο. Οι επιθυμίες μας μοιάζουν τελείως αποκομμένες από τις πράξεις μας και όλα φαίνεται να επαναλαμβάνονται από την αρχή. Μια προσπάθεια χωρίς περιεχόμενο, ένας φαύλος κύκλος: Δουλειά. Σπίτι. Τηλεόραση ή DVD. Μπαρ το Σαββατοκύριακο. Αμήχανα γέλια. Μοναξιά.

Ξέρουμε καλά πως οι πραγματικές σχέσεις θέλουν χώρο και χρόνο. Αλλά αυτά δεν υπάρχουν σήμερα, δεν γίνεται να υπάρξουν, ο χώρος και ο χρόνος δεν μπορεί να υπάρξει όταν είμαστε στο τρέξιμο όλη μέρα, στην προσπάθεια να διαχειριστούμε το παρόν και το μέλλον. (Ένα μέλλον που πάει που; Στην δουλειά με αξία; Στο πτυχίο; Στο διδακτορικό; Στην μονιμότητα; Για ποια εξασφάλιση τρέχουμε και δεν φτάνουμε τελικά;)

Και καθώς ο χρόνος περνάει εμείς προσπαθούμε να «εξοπλιστούμε» για να μην μείνουμε πίσω.

Ώρες ώρες έχουμε την αίσθηση ότι είμαστε ακίνητοι, καθηλωμένοι, πως όλοι μας προσπερνούν. Μαζεύουμε χαρτιά για να γεμίσουμε το άσπρο φόντο από ένα υπερπολύτιμο χαρτι: το βιο-γραφικό. Τρέχουμε από ΟΑΕΔ σε ΟΑΕΔ, παρακαλάμε τον καθένα για μία δουλειά, για ο,τιδήποτε. Ταπείνωση. Αναξιοπρέπεια. Ματαίωση ονείρων.

(άραγε που βρίσκεται η ευτυχία σε όλα αυτά; Στα εκατομμύρια κουτιά αντικαταθλιπτικών που πωλούνται κάθε μήνα;)

Βυθισμένοι λοιπόν σε αυτά τα πραγματικά προβλήματα μας, αλλά και συχνά απορροφημένοι από την κουλτούρα της κατανάλωσης και την προπαγάνδα των ΜΜΕ, αδυνατούμε να δούμε πως εμείς είμαστε η δύναμη που κινεί αυτόν τον κόσμο. Αδυνατούμε να αντιληφθούμε πως η δύναμη του καπιταλισμού πηγάζει από τη δική μας εργασία, τις δικές μας σκέψεις και επιθυμίες. Πως αυτό το τερατώδες σύστημα, που παράγει βία, πολέμους, καταστροφή της φύσης και των ανθρώπων, βασίζεται στις δικές μας πλάτες. Αδυνατούμε να αντιληφθούμε πως αν ενωθούμε γύρω από κοινούς σκοπούς και αγώνες για ένα κοινό όραμα, τα πράγματα ίσως θα μπορούσαν να είναι καλύτερα για όλους μας.

Ναι λοιπόν, είμαστε η γενιά της αβεβαιότητας, της επισφάλούς εργασίας, της δια βίου εκπαίδευσης, του συνεχούς τρεξίματος. Είμαστε άνεργοι, «μαύροι» εργαζόμενοι, φοιτητές που εργάζονται, φοιτητές χωρίς αυταπάτες για τα πτυχία τους, συνεχώς καταρτιζόμενοι, συνεχώς εξαρτημένοι από την οικογένεια, είμαστε συμβασιούχοι, είμαστε αγχωμένοι και είμαστε πια πολλοί!

Νιώθουμε πως ήρθε η ώρα να συναντηθούμε και να δούμε ποιοι τελικά είμαστε. Τι μας ενώνει, τι μας προβληματίζει, πως μπορούμε να αντισταθούμε σε αυτό που έρχεται αλλά και σε αυτό που ήδη υπάρχει. Να μιλήσουμε επιτέλους για τις ζωές μας.

Αυτή η πρωτομαγιά ας γίνει λοιπόν δική μας. Όχι των φορέων, ούτε των πουλημένων συνδικαλιστών και των κομμάτων. Δεν πιστεύουμε ότι χρειαζόμαστε κάποιον να μιλάει για εμάς χωρίς εμάς. Πρέπει ό,τι κάνουμε να το κάνουμε από την βάση, να μπορεί ο καθένας και η καθεμιά μας να εκφράζεται και η γνώμη μας να μετράει.

Ας βρεθούμε λοιπόν ο ένας μπροστά στον άλλο και να δούμε από κοινού πως μπορούμε να παλέψουμε.

Ας κάνουμε το πρώτο βήμα, ας απεργήσουμε και ας κατέβουμε όλοι και όλες αρχικά σε μια κοινή διαδήλωση, σε μια δική μας πρωτομαγιά!

Ραντεβού την Τρίτη 1 Μάη στην Καμάρα, στις 17.00




3 σχόλια:

Rodia είπε...

Η απάντηση/συνδρομή μου με ένα post, όσο και αν αυτό φαίνεται να διαφωνεί μαζί σας...

:-)

Ανώνυμος είπε...

Apeiro dikio
Alla distixos i eftixos opos to dei kaneis, o monos tropos gia tin diekdikisi ton dikeomaton ton papoudon mas, einai na perasoume ki emeis kanan polemo.
Anatrixiasa ke mono pou to grapsa
Pantos o nous mou
i kardia mou
ki an den imoun toso zoon
ke to soma mou
einai mazi sas.
Kali tixi ston dikeo agona sas.

des είπε...

μου άρεσε (πολύ) το εντελώς αβέβαιο εισαγωγικό σας κειμενάκι. πολύ της εποχής είναι η αλήθεια. της εποχής που οι περισσότεροι απο ανάγκη, ζόρια κι αδιέξοδα, καταλήγουν να συμφωνούν με την "αβέβαιη άποψή σας"

ευχομαι... και του χρόνου
να την γιορτάσουμε την πρωτομαγιά, που είναι (όπως έμαθα στην πορεία!) μια γιορτή όπου κάποιοι άνθρωποι , κάπου , φάγανε τις καρπαζιές τους και είδανε τα ραδίκια ανάποδα, επιδιόκοντας καλύτερες εργασιακές συνθήκες, για να έρθουνε σήμερα (σήμερα;!) τα ελαστικοποιημένα ωράρια και οι βαρύγδουποι ,κενοί περιεχομένου, επαγγελματικοί τίτλοι, που σε κάνουνε να τρέχεις 20 ώρες το 24ωρο, (μερικοί δε, έχουνε τον τίτλο,τρέχουνε και το φχαριστιούνται κιόλας!) και να τα κάνουνε όλα ρημαδιό.

άντε, και του χρόνου με ... μεγαλύτερη "ευελιξία"

ειλικρινώς, (σας) ευχομαι, ΝΑ ΕΊΣΤΕ ΠΆΝΤΟΤΕ ΑΒΈΒΑΙΑΟΙ. ετσι, μπορείτε τουλάχιστο να είστε ελευθεροι.

www.adespoti.blogspot.com